Saai is het nooit in België in de energiesector die met de regelmaat van de klok zichzelf in het middelpunt van het nieuws bevindt na de zoveelste negatieve berichtgeving.
Deze keer was het de aankondiging dat onze elektriciteitsfactuur weer eens gaat stijgen en stillaan zichzelf compleet de markt uit prijst ten opzichte van aardgas en stookolie. Dat de reden zelf meer dan logisch is, doordat het herstel van de stroombeurs prijzen na vele jaren onder nul gezeten te hebben, doet niks af aan de vaststelling dat groene stroom een totaal onaantrekkelijk product aan het woorden is.
De politieke ambitie om het klimaatakkoord te bereiken in België is groot, maar het verschil tussen woord en daad is schrijnend te noemen. Dat er een groot deel gebrek aan kennis speelt kan op zich ook geen excuus meer zijn gezien de huidige regeringen al vier jaar aan het bewind zijn en nu hun laatste half jaar in gaan. En het gegeven dat de gemeenteraadsverkiezingen in oktober daar nog tussen door fietsen helpt ook niet echt om nog een gedetailleerd onderbouwd beleid te krijgen. En dat Twitter dezer dagen het gedroomde media-instrument blijkt te zijn om ons beleid op uit te stippelen, zegt bijzonder veel over de wil om te slagen.
Zeker voor onze sector die nu eenmaal heel technisch is en gebonden is aan fysieke wetten is er behoefte aan beleid ver weg van de camera’s met de knapste koppen in één kamer. De verwachte stijging van 75 tot 100 Euro op uw elektriciteitsfactuur is trouwens maar een gemiddelde voor een gemiddeld verbruik (zijnde 3500 KWh) dat totaal niet opgaat voor het verbruik voor een gezin dat geïnvesteerd heeft in een duurzame energiehuishouding op groene stroom.
Je zal nu maar de “gelukkige” bezitter zijn van een warmtepomp en je factuur weeral vele honderden Euro’s zien stijgen, omdat je nu eenmaal afscheid hebt genomen van stookolie en aardgas (als verwarming). Dat de huidige distributietarieven al compleet ontmoedigend werken om je oude stookolie generator te laten vallen omdat deze vol taksen en heffingen zitten die niets met transport te maken hebben. Ook opvallend blijven de hoge brutomarges die deze gereguleerde activiteiten bereiken vanuit hun natuurlijke monopolie.
De ambitie van sommige energieministers in België om terecht werk te maken van een verschuiving van taksen en heffingen van elektriciteit naar aardgas is allang een stille dood gestorven en men houdt zich nu vooral bezig met het gooien van modder naar politieke tegenstanders op lokaal vlak.
Deze dagen stak ook nog de perfecte storm op, omdat onverwacht een aantal kerncentrales langer buiten werking blijven door allerlei technische oorzaken (zoals betonrot dat dient hersteld te worden), zorgt voor een overdaad aan kortstondige aandacht vanuit de media die zich terecht de vraag stellen; “wat gebeurt hier allemaal?”. De geesten van 2014/2015 lijken ineens weer terug en men begint weer te praten over afschakelplannen en dergelijke. Het gegeven dat de meeste kerncentrales in onderhoud en herstelling zijn op dit ogenblik vlak voor de winter zorgt voor extra nervositeit.
Dat deze tijdelijke storm opsteekt enkele weken voor de gemeenteraadsverkiezingen heeft wel tot gevolg dat de meeste politieke verantwoordelijken even niet thuis zijn. Er wordt opvallend weinig gereageerd en nog minder actie ondernomen behalve dan de boodschap dat men iedere dag samen zit met Elia (de Belgische transmissienetwerk operator). Dat de kerncentrales geen wissel op een duurzame toekomst zijn is een stelling zoals een andere waar je lang kunt over debatteren, alleen is het wel zo dat het stilaan tien na twaalf is om te bepalen wat we dan wél nieuw gaan bouwen. Natuurlijk kunnen kerncentrales in de transitiefase een rol blijven spelen en voor landen als België is dit zelfs nodig gezien meer dan de helft van onze elektriciteit uit deze centrales komt en vooral onze zware industrie erop rekent om deze te krijgen aan bodemprijzen.
Opvallend is trouwens dat niemand in België met een onderbouwd plan durft te komen en kan men er dus vanuit gaan dat we het gewoon nog niet weten(of willen weten).
Dat ondertussen de klimaatbarometer/uitstootmeter deze week in het rood is gegaan is eigenlijk veel belangrijker dan bovenstaande, want dat wilt zeggen dat de klimaatopwarming met 1.5 graad nu een feit is zou alle regeringen in crisisberaad moeten duwen. Dezer dagen mag er dan al veel aandacht zijn dat het tien jaar geleden is dat Lehman failliet ging, dat is heel klein bier vergeleken wat ons te wachten staat als we de opwarming niet onder de 2 graden houden.
Als we het doel van Parijs met als streven de stijging onder de 1.5 graad stijging willen houden dan gaan we vanaf nu dus CO2/NOX/Methaan uit de lucht moeten halen en opslaan. Heeft u deze gigantische stofzuigers al gezien? Ik niet. Ondertussen slepen we ons verder in de wetenschap dat deze crisis er één zal zijn dit niet vanzelf zal weggaan en zelfs niet zal stoppen. Moeder aarde heeft alle tijd van de wereld en haar leger klimaat neemt gerust enkele miljoenen jaren om orde op zaken te stellen. Dus laat ons even overgaan tot prioritering en de laatste uitdaging op 1 zetten. Voor België specifiek is er natuurlijk de bijkomende uitdaging van bovenstaande onderwerpen zoals de vervanging van onze oude kerncentrales.