De federale regering heeft vorige week het idee van een energie-atol voor onze Belgische kust goedgekeurd. De overheid steekt zijn nek uit om dit project een kans te gunnen door op onontgonnen paden te gaan. Dit grootschalig experiment mag men zien als een kans om kennis uit te bouwen die geëxporteerd kan worden naar vele landen.

Het grote vraagstuk op dit ogenblik in de duurzame wind- en zonnesector is toch opslag van elektriciteit op momenten dat er geen vraag is, maar wel veel wind en/of zon. In Duitsland denkt men aan het maken van waterstof door middel van wind en zon en deze op te slaan en terug om te zetten in elektriciteit wanneer men deze nodig heeft. Verder in de toekomst denkt men aan het gebruiken van het netwerk in combinatie met decentrale opslag (lees de accu van elektrische auto's). Wat de oplossingen ook worden er zijn er vandaag nog geen in de wereld die zich op grote schaal bewezen hebben (behalve dan in landen als Noorwegen waar men veel meren heeft en met waterkracht een natuurlijke opslag heeft).

De overheid zal hier wel in dienen te participeren gezien het nieuwe karakter van dergelijke investeringen, maar kan zo ook aan de kassa staan wanneer zij zich later terugtrekt als de technologie zich bewezen heeft. Tevens zou ik ook proberen om bijvoorbeeld onze buren in Nederland hierbij te betrekken om zo enige schaalgrootte te krijgen door verschillende eilanden te gaan bouwen. Nederland heeft tevens als voordeel dat zij over een veel grotere kustlijn beschikt.

Dat de Dhr. Vande Lanotte het project genegen ligt, heeft zeker geholpen en zal ook nodig blijven in het nemen van de volgende hordes die er ongetwijfeld zullen komen. Zaken zoals financiering, vergunningen en aansluiting op het hoogspanningsnet mogen zeker tot de grote vraagstukken gerekend worden zonder dan te spreken van de technologische uitdagingen.  Dit project zal zeker financiële ondersteuning nodig hebben, maar in principe bestaan deze door het groenestroomcertificatensysteem. Daar de Noordzee federale materie is zal waarschijnlijk wel leiden tot een oplossing zoals deze voor de offshore windmolenparken is vastgelegd.

Vorige week woensdag had ik ook het genoegen om kennis te maken met de ondernemingen in de Antwerpse haven die ook interesse hadden in de duurzame ontwikkelingen. Er werd wel heel veel op de kostprijs gefocust gezien deze grote bedrijven - anders dan hun Duitse collega's - geen vrijstelling hebben gekregen van de overheid. De duurzame sector wordt wel overladen met vele zonden, maar iedereen begrijpt dat ons klimaat geen optie kan zijn (zoals nu het geval is).

De elektriciteitsbehoefte van de Antwerpse bedrijven in de haven staat wel in contrast met de visie op duurzame productie. Deze is kleinschalig en decentraal waar de behoefte voor de grote industrie grootschalig en centraal is. Betekent dit dat er geen harmonie kan zijn? Men zal zich nu moeten verzoenen dat beide behoeften blijven bestaan totdat we ook voor de grote verbruikers duurzame productiecentrales hebben ontwikkeld.

De echte oplossing zit niet alleen in onze energiesector en hoe we naar 100 % duurzaam gaan, maar in een combinatie van zaken. We moeten met z'n allen veel minder gaan consumeren om zo de vraag te laten dalen en terug naar een houdbaar niveau te gaan (houdbaar voor het klimaat waar wij wel deel van uitmaken). Dat de overheden niet staan te springen om deze gedachte te omarmen op een moment dat hun begrotingen zwaar negatief zijn, is te begrijpen, maar struisvogelpolitiek brengt ons geen oplossingen.

De nieuwe vondsten van schaliegas of teerolie zijn niet meer dan uitstel van executie voor het implementeren naar een houdbare economie die ons klimaat niet vernietigen of toch in ieder geval een klimaat waarin de mens kan overleven.