Dat het moeilijk ging worden voor Nederland om zijn duurzame doelstellingen te halen dit jaar stond een beetje in de sterren geschreven. De achterstand was dan ook enorm en het niet behalen van de 14% doelstelling is dan ook voor niemand een verrassing.
Gelukkig is daar het achterpoortje, landen die zelf niet kunnen voldoen mogen duurzame energie aankopen in het buitenland. De 200 miljoen Euro die zo wordt weggedragen komt zo uit uw en mijn begroting gezien de staat uiteindelijk wijzelf zijn.
Het kan gek klinken maar Nederland doet de laatste paar jaar wel echt zijn verdomde best om uit het strafhokje te komen en is goed op weg om van een achterstand een voorsprong te maken ten opzichte van het Europese gemiddelde. De uitbouw van wind op zee gaat gestaag vooruit en de onlangs uitgeschreven bieding om wind op zee te bouwen zonder subsidie kon toch op heel wat interesse rekenen.
Bouwen zonder subsidie was en is vooral een wens die voor Corona werd geschreven maar nu wordt al heel snel pijnlijk duidelijk dat hiervoor wel een stabiele elektriciteitsprijs nodig. Als de MWh prijs niet dik boven de 40 Euro blijft, bloeden alle windmolenparken op zee.
Aan de andere kant noopt dit tot innovatie en Nederland wilt groot inzetten op het produceren van groene waterstof door middel van de windmolenparken op zee die hun elektriciteit hiervoor zouden gaan leveren.
Deze ambitie is nobel en nodig alleen hoop ik dat men zich realiseert dat er grote hoeveelheden groene stroom nodig zijn wilt men de industrie echt wegkrijgen van fossiele brandstoffen. Een 100 MW electrolyse(waar men vanuit groene stroom waterstof mee maakt) verbruikt al snel 800 GWh per jaar.
De plannen(de aankondiging) om in het noorden van Nederland een GW waterstoffabriek te bouwen zijn fantastisch meer vandaag eerder fictie dan werkelijkheid. Men wilt naast deze fabriek dan ook nog 8 GW wind op zee bouwen vlakbij om zo aan de nodige stroom te komen.
Ook Duitsland kondigde zeer recent aan om nog meer te gaan versnellen in waterstof en trekt hier alvast 7 miljard Euro voor uit. Voor Nederland en België is deze aankondiging ook van belang al is het maar om ons karretje hier aan vast te maken. Onze Oosterburen zijn nu een maal van levensbelang voor onze economie en export. De havens van Rotterdam en Antwerpen zijn toch ook de levenslijn van het Ruhrgebied.
Een ander voordeel maar tevens technische uitdaging is dat je deze goed voor lange termijn kan opslaan in kleine of grote hoeveelheden. De opslag is echter niet vanzelfsprekend door de aard van de molecule die makkelijk ontsnapt. Er wordt gesproken van zoutcavernes dicht bij zee die door hun structuur zeer geschikt zouden zijn. Eerst maar eens een groot proefproject om te zien dat het kan en vooral hoe goedkoop het kan.
De opslag in tanks kan ook maar is toch relatief duur, voor een 100 MW fabriek bijvoorbeeld ben je bij 2 dagen opslagcapaciteit al meer dan 30 miljoen Euro kwijt. Wat als je over de seizoenen heen wilt gaan opslaan?
Terugkomend naar de Benelux is het ondertussen heel stil in België over de sluiting van de kerncentrales die steeds dichter bij komt. Eind 2024, begin 2025 is het over en uit en er moet echt werk gemaakt worden van alternatieven. De wens om in een transitiefase fase naar 2050 toe gascentrales te bouwen is één van de goedkoopste oplossingen maar kan niet zonder enige vorm van ondersteuning. Het CRM(soort veiling systeem) waar men aan werkt zorgt voor veel onrust omdat het moeilijk uit te rekenen is wat dit de burger gaat kosten op zijn factuur.
De netbeheerder Elia zal deze kost verwerken in zijn transmissietarief maar het is de politiek die toch zal bepalen welke de voorwaarden zijn. Het ontbreken van een volwaardige federale regering in België helpt de zaak ook al niet vooruit want dit betekent dat je via het parlement moet proberen om dergelijk complexe regel en wetgeving goedgekeurd te krijgen. Het aantal mensen die iets van onze sector afweet in het parlement is op één hand te tellen. De rest roept luid over het onrecht van extra kosten en zo belanden ze eigenlijk waar ze niet naar toe willen, namelijk het langer openhouden van de oude kerncentrales en daar nog vele honderden miljoenen Euro’s in stoppen die uiteindelijk ook weer door de burger dient betaald te worden.
Het gebrek aan visie en daadkracht is al vaak benoemd en ook vandaag nog kunnen we niet anders dan constateren dat het status quo of beter gezegd het niet meer functioneren van de politiek die niet verder meer geraakt dan gratis treinritjes rondstrooien.
De grootste economen roepen terecht dat de gezondheidscrisis gevolgd door een economische crisis het uitgelezen moment is om onze economie om te gooien in de richting van een leefbare en duurzame vorm waar nog vele generaties van kunnen gaan genieten. Het is dan ook opvallend te noemen dat deze boodschap niet of te weinig wordt overgenomen door de politici.