De eerste tekenen waren enkele weken geleden al niet opbeurend te noemen vanuit de lidstaten, een beperkt aantal lijkt met succes de al niet echt ambitieuze 2020-doelstellingen nog verder te gaan torpederen. Begin volgende week worden de doelstellingen voor 2030 bekendgemaakt of toch een deel ervan.

Nu is het wel te begrijpen dat een ontslagnemende Europese Commissie, in mei zijn er ook Europese verkiezingen, minder daadkracht heeft om zo niemand munitie te geven om de verkiezingen naar zijn hand te zetten, maar het signaal dat de ploeg van Dhr. Barroso nu geeft is wel heel slecht. Het komt er zowat op neer dat men geen bindende doelstellingen meer nastreeft en als er toch nog iets bindend zou inzitten (bijvoorbeeld CO2-reductie) dan zijn de doelstellingen zo laag dat ze bijna in 2020 kunnen gehaald worden.

Het is een raadsel waarom de Commissie zo vlak voor de verkiezingen zich nog waagt aan zo iets belangrijks als de 2030-doelstellingen, wellicht een verplicht nummer?

Dat men zegt dat men naar meer realistische doelstellingen wilt is op zich goed gezien de nogal snel in elkaar geknutselde 2020-doelstellingen (herinner u de toevalligheid van 20% minder CO2-uitstoot, 20% duurzame energie en 20% efficiëntie verbeteringen). Maar als realistisch betekent geen enkele bindende of beter gezegd afdwingbare objectieven dan wilt men eigenlijk iets helemaal anders zeggen.

Als excuus wordt geschermd met de Verenigde staten die nu goedkoop schaliegas hebben en zo hun economie een impuls kunnen geven. Of men zegt dat de BRIC-landen met China op kop zich niet houden aan de Kyoto-akkoorden (die hadden ze trouwens ook niet getekend), maar eigenlijk zijn dit drogredenen.

Wat in 2008 nog begon als een klimaatcrisis gevolgd door een algemeen bewustzijn van hoogdringendheid dankzij filmen zoals de Inconvenient truth van Al Gore, is na de val van Lehman Brothers en de daar opvolgende economische tegenvallers veranderd in de illusie dat het klimaat een optie is waaruit we kunnen kiezen. Nu zijn we in een nieuwe fase beland en deze van de capitulatie aan de heilige economische groei. Het klimaat is niet meer(dan een vage herinnering) ons probleem, maar deze wordt volledig doorgezet naar de volgende generaties.

De Europese Commissie onderschat haar macht door te zeggen dat ze andere grootmachten niet kunnen dwingen om te volgen en daar vergist ze zich in. Indien Europa echte moed zou tonen dan moet je de echte uitstootkost doorrekenen in alle producten en dus ook in deze van landen waar men niet genoeg voor het klimaat doet. Indien deze landen er dan voor kiezen om vervuilend te blijven werken, dan zullen ze hun goederen hier niet meer kunnen verkopen aan lagere prijzen.

Europa zou het voortouw moeten nemen en de rest van de wereld duidelijk maken dat het klimaat niet iets is voor de volgende generaties of dat we dat als een optie hebben. Wanneer Europa in de loop van de volgende week alleen met een doelstelling komt voor een globale CO2-reductie (en wat met Methaan, NOX, etc) en de lidstaten zelfs de vrijheid geeft om dit doel volgens eigen goeddunken te implementeren dan zullen de andere grootmachten dit aangrijpen als het ultieme excuus om nog minder te gaan doen. Europa dreigt zo de slechtste leerling van de klas te worden vermits onze uitstoot zal gaan stijgen door de massale inzet van bruinkool en aardgas.

Wat kunnen we dan wel doen? Wanneer de politici de handdoek in de ring werpen richting de andere grootmachten kan de industrie en belangenorganisaties wellicht het heft in handen nemen. Net zoals met voedsel kan men aan producten een duurzaamheidslabel hangen, zodat mensen kunnen zien hoeveel grondstof/uitstoot er aan een product hangt.

De introductie van een groen tot zwart label met cijfers (geel, oranje, rood als tussenkleuren bijvoorbeeld) is iets wat perfect kan geïntroduceerd worden in Europa zonder producten van buiten Europa te discrimineren. Het mobiliseren van de consument kan een start zijn met als bijkomend voordeel dat de Europese industrie ook duidelijk kan maken dat Europese bedrijven meer inspanningen leveren dan niet Europese.

In ieder geval zouden industrie- en consumenten organisaties de handen over dit onderwerp in elkaar kunnen slaan om de politici duidelijk te maken dat men dit onderscheid moet duidelijk maken anders dreigen onze ondernemingen niet op te kunnen boksen tegen bedrijven van buiten Europa die uit landen komen waar men niet dezelfde duurzame inspanningen levert.

Alle ideeën zijn natuurlijk welkom, mail gerust op beneman@telenet.be of Andre.jurres@npgenergy.eu .