Energie-Blog

André Jurres

De aankondiging van de Europese Commissie dat zij heel veel vragen heeft over het besluit van de Belgische overheid om de drie oudste kerncentrales langer open te houden is helemaal geen verrassing. In mijn gesprekken met Europese beleidsmakers is mij meermaals verteld dat de Commissie zeker zou uitkijken naar enige marktverstoring door dit soort overeenkomsten. Dit heb ik trouwens ook aan vele Belgische beleidsmakers en politici verteld en ik heb(met een aantal specialisten) hier ook een oplossing voor aangebracht. Vooral het feit dat men niks heeft gedaan om de nog zeer kleine en kwetsbare marktopening te ondersteunen heeft kwaad bloed gezet. Ieder klein kind beseft dat door oude centrales open te houden men automatisch kiest voor het status quo(lees in stand houden van dominante historische marktpartijen). Europa had veel meer vrede gehad met een oplossing waarbij de centrales langer mochten open blijven maar waar tegelijkertijd de output van deze centrales via de overheid naar de markt werd gebracht. Zo had men twee vliegen in een klap geslagen, zelfs de bevoegde energieminister dhr. Magnette heeft dit idee naar voor gebracht maar werd al binnen enkele dagen teruggefloten. In mijn vele gesprekken met kabinetten en hun ministers begrepen de meeste wel het mechanisme dat wij voorstelde maar las ik in hun ogen een latente metaalmoeheid. De automatische aanvaarding van het huidig monopolie is in vele hun ogen te lezen. Hoewel men goed beseft dat de aangedragen oplossing veel meer zou bijdragen aan de overheid en de marktwerking is men huiverig om actief in te grijpen in een zogenaamde geliberaliseerde energiemarkt. Dit ondanks het feit dat de Europese Commissie België meermaals op de vingers heeft getikt wegens het uitblijven van echte maatregelen om de markt open te breken. De aalmoes die men gekregen heeft wordt verkocht als beter dan niks maar dat mag geen excuus zijn voor het niet ingrijpen in een dergelijk verstoorde markt als de onze. Niet alleen de Commissie heeft grote bedenkingen en vragen bij de gemaakte overeenkomst maar ook de grote industriele bedrijven hebben dit(en zowat alle nieuwe energiebedrijven op onze markt). Zij zien ook geen voordelen voor hun daar ze gewoon de zogenaamde marktprijs blijven betalen(voor de elektriciteit die uit deze oude centrales komt). Van sommige weet ik trouwens dat ook zij een klacht zullen gaan neerleggen daar ze in de verdrukking dreigen te geraken. Je moet maar net een nieuwe elektriciteitscentrale gebouwd hebben en horen dat de dominante marktpartij zijn centrales mag openhouden zodat je per direct tien jaar extra met een handicap van gemakkelijk 20 tot 30Euro per MWh zit. Als je dit in je financieel model pompt dan zal de centrale nooit meer rendabel worden. Hetzelfde geldt trouwens voor de duurzame producenten die een bepaalde prijs moeten krijgen voor hun opgewekte energie en door de verlenging zien dat de prijs laag(lees laag als toch grote marge voor afgeschreven centrale van dominante marktpartij maar te laag voor nieuwe centrales die nog moeten worden afgeschreven) blijft op de groothandelsmarkt. De achterkamertjes politiek die schering en inslag was tijdens de paars/groene regeringen is nog niet weg, men ziet dezer dagen bijvoorbeeld ook dat voormalige topmensen bij de dominante marktpartijen toevallig na het sluiten van de (nucleaire) overeenkomst(voor het open houden van de drie oudste kerncentrales) bestuursfuncties krijgen aangeboden bij onze banken. De dankbaarheid voor zoveel inzet zorgt ervoor dat mensen steeds minder hun weg vinden in het beleid dat wordt gevoerd in zogenaamd hun belang. De verduurzaming op zich is zeker positief te noemen maar men dient deze lijn door te trekken naar alle sectoren, neem bijvoorbeeld de top in Qatar deze week voor het duurzame behoud van vele diersoorten, een totale mislukking en dit zo snel na de mislukte top van Kopenhagen. Ook hier weet iedereen wat men moet doen om rampen te voorkomen maar gaat men wederom voor het korte termijn gewin. Men vergeet zo dat een gezonde(en duurzame) economie iets is dat steen per steen wordt gebouwd en dit voor een lange termijn. Het is voor alle nieuwe spelers te hopen dat de Europese Commissie zijn been stijf zal houden en de regering terug naar het tekenbord gaat verwijzen.