De opwarming van ons klimaat door menselijke interventie staat al een tijd vast, alleen worden berichten hierover steeds somberder. Het algemeen aanvaard getal van maximum 2 graden opwarming is een uitgevonden getal waarvan eigenlijk niemand zeker weet of dit al aangewezen zou zijn om te voorkomen dat sommige gebieden onleefbaar worden.
De klimaatconferentie in Durban is wederom afgelopen met een sisser door te beslissen om het Kyoto-protocol nog even te verlengen om zo meer tijd te kopen ten einde toch met een nieuw protocol op de proppen te komen. Als klap op de vuurpijl kondigde Canada enkele dagen later aan om uit het huidige Kyoto-protocol te stappen onder voorwendsel dat de Verenigde Staten en China toch niet meedoen en zij juist de grootste vervuilers zijn. Dat China daarop zeer negatief reageerde heeft meer dan een reden, enerzijds wensen zij ook hun economische groei te verduurzamen want hun land vervuilt zeer snel, maar anderzijds willen ze deze groei ook niet in gevaar brengen en kan het zijn dat ze op zoek zijn naar excuses om dan ook maar niet toe te treden in een toekomstig nieuw protocol.
De timing van Canada is trouwens geen toeval, want ze maakten toch al geen kans om de doelstellingen te behalen die in het Kyoto-protocol zijn opgenomen (CO2-uitstoot niveau 1990). Ze zouden wel eens de bedenkelijke eer kunnen hebben als meest vervuilende land per hoofd van de bevolking in de wereld, dit natuurlijk ook voor een deel te wijten aan het koude gebied waarin zij wonen.
Zonder veel energie is dergelijk gebied strikt genomen gewoon niet leefbaar en zou je de ganse bevolking moeten laten immigreren naar het zonnige zuiden. Een niet echt waarschijnlijk scenario om meer dan 20 miljoen mensen en een ganse economie te verplaatsen, althans niet binnenkort.
President Reagan had bijvoorbeeld serieuze plannen om het zogenaamde Mid-West (onder andere de Dakota's) in de jaren tachtig te ontvolken gezien de enorme afstanden tot de aanvoer uit havens en de relatieve lage bevolkingsdichtheid.
Waar zit de sleutel nu echt om de klimaatopwarming door menselijke impact te verminderen en ook ineens veel minder afhankelijk te worden van de klassieke manieren van het produceren van energie? Dat we meer groene energie dienen te gaan produceren is iedereen het er wel over eens, alleen de weg ernaar toe lijkt nog bezaaid met vele obstakels. We hebben veel meer vormen van groene energie nodig en vooral ook betrouwbare vormen van duurzame energie.
De meest duurzame vorm is echter niet vormen van groene energie, maar van efficiëntie en besparing (lees minder gebruiken). Diverse internationale studies (onder andere het IEA, International Energy Agency) schatten dat energiebesparing goed zal zijn voor 50 tot 60% van de algemene doelstelling, de verduurzaming van ons energieproductiepark zal voor 20 tot 25% bijdragen, de rest is het optimaliseren van bestaande vormen van productie zoals kernenergie en opslag van CO2 uit kolencentrales (CCS of Carbon Capture Storage).
We moeten ook onze impact als energiesector niet overschatten, want energie draagt voor 25% bij aan de noodzakelijke toekomstige investeringen in een slimme energiehuishouding. De hele transportindustrie (met inbegrip van privéwagens) is goed voor 34% van de toekomstige investeringen om naar een lage CO2-uitstoot economie te gaan.
Wat betreft de noodzakelijke wijzigingen in onze energiehuishouding gaat dit dus veel verder dan slimme distributienetwerken of duurzame productie, maar zal iedereen in het bad moeten springen om naar een duurzame economie te streven. Eén van de problemen blijft toch de verslaving van onze overheden aan de jaarlijkse noodzaak van 2% groei. In het huidig uitgavenmodel van een overheid zit dit ingebakken daar ze ieder jaar meer geld nodig hebben, zo stimuleren ze het in stand houden van ons huidig model in plaats van het bouwen aan een (investering)beleid voor de toekomst. Er zal op een gegeven ogenblik op de spreekwoordelijke reset knop moeten gedrukt worden, willen we toekomstige generaties dezelfde kwaliteit van leven garanderen.