Het schouwspel van deze week was eigenlijk meer van hetzelfde en komt verder neer op het bashen van onze sector en alles zo negatief mogelijk te benaderen. Nu ben ik de eerste om kritisch te zijn over een aantal zaken die fundamenteel fout zitten in onze energiehuishouding maar het lijkt nu wel op een wedstrijdje om ter hardst roepen.  De timing van de studie van Itinera over onze hoge distributietarieven is alleen nogmaals een bevestiging van wat velen al jaren zeggen. Onze distributietarieven zijn niet hoog door het succes van duurzame energie maar waren al hoog, torenhoog. De tarieven zouden eerst met een kwart dienen te dalen om nog maar enigszins op het niveau van onze buurlanden te komen (dan zijn ze nog steeds aan de hoge kant van het gemiddelde). Dat de Creg (onze nationale regelgever) de enige partij is die dit kan opleggen is duidelijk maar het ontbreekt aan machtsmiddelen en hier kan dan alleen de politiek iets aan doen. Dat Guido Camps van de Creg ook nog dreigt met ontslag bewijst gewoon dat er iets grondig schort aan de mogelijkheden van zijn werken en nog hoor je de politici niet. Nu dient er eerst overleg te gronde te komen en deze ook met veel bravoure door de bevoegde energieministers aangekondigd. Ondertussen krijg ik regelmatig telefoon uit het buitenland van collega's die uitleg vragen over de jungle in energieland. Vele vragen over Wat gaat er nu gebeuren, Zijn er nog investeringsmogelijkheden?. Wat is de impact op de nakende verkoop van Nuon in België en gaat de waarde niet eerder omlaag dan omhoog door het status quo. 

Verder liet men deze week in Vlaanderen zien dat ook een van de weinige lichtpunten van onze energiehuishouding dreigt onder druk komen te staan. Sommige politici roepen populaire slogans als weg met het certificatensysteem voor de ondersteuning van duurzame energie.  De aanleiding is het te grote succes van de zonnepanelensector die dient afgeremd te worden. Op zich is iedereen het daar over eens maar alles wordt weer op een hoop gegooid. Dhr. Schiltz liet op tv horen dat hij uitgelachen wordt als hij een energiecongres bijwoont in het buitenland over ons subsidiemechanisme. Gek toch dat in al mijn bezoeken in het buitenland nog niemand gelachen heeft over ons systeem maar eerder bevestigen dat stabiliteit noodzakelijk is om toch een minimum aan investeringen op gang te brengen. Vervolgens werden landen als Nederland als voorbeeld gebruikt hoe het wel zou moeten en toen begon ik echt te lachen. In Nederland is er op dit ogenblik geen subsidiesysteem meer want men wacht nu op de aankondiging van de SDE+ regeling tegen juli van dit jaar. Als dat een voorbeeld is van onze toekomst dan betekend dit de meeste investeringen zullen stilvallen.

Dit soort bommetjes in de media bewijst gewoon dat er een acuut gebrek is aan kennis bij de beleidsmakers. De aangekondigde beslissing om de subsidie voor zonnepanelen per direct nogmaals te wijzigen na de laatste wijziging van enkele maanden geleden is gewoon een schande. Niet omdat de grond van de reden niet juist is maar dit valt onder de noemer van onbehoorlijk bestuur. Er zijn zelfs partijen die investeringen/bestellingen hebben geplaatst en nu ineens geconfronteerd worden met andere inkomsten en dat kan gewoon niet in een beschaafd land. De overheid mag zich wellicht verwachten aan een veelvoud van kort gedingen die een goede kans maken om hun gelijk te krijgen. Wij zijn bereid om te werken in de regelgeving die door de overheid wordt goedgekeurd en mits overleg en een redelijke overgangsperiode zijn wijzigingen niet funest voor onze duurzame toekomst. Paniekvoetbal zoals nu gebeurt naar een aanleiding van een publiek debat (lees geroep zonder onderbouwing) zal men gaan voelen.

Dat we vooral moeten inzetten op isolering, biomassa/groen gas, slimme netwerken, en windmolens wordt nog aanvaardt maar als men dan kijkt hoeveel nieuwe windmolens er in heel 2010 in Vlaanderen zijn bijgekomen (een geweldig totaal van 10 windmolens in 2010) dan is de realiteit net omgekeerd. De ontwikkelingen op het vlak van nieuwe productie (of het nu grijs of groen is) loopt ver achter op de noodzaak voor nieuwe productie. . Zonder overleg met de sector zal de politiek snel ondervinden dat zij aan de navelstreng zullen blijven van de dominante marktpartij(en)<span style="font-family: 'Arial','sans-serif'; font-size: 11pt" lang="EN-US"> <span style="font-family: 'Arial','sans-serif'; font-size: 11pt" lang="EN-US">Als we de komende 20 jaren ons ganse productiepark (moeten) vervangen en we gaan bijvoorbeeld voor 50% groene productie en wij gaan uit van een constante vraag (en dus geen groei) dan dienen wij wellicht een 20 GW duurzaam (dit lijkt veel maar we dienen de nog steeds lagere output (en onverwachte) te compenseren met een gedeelte surplus in plaats van het huidige idee om daarvoor extra gascentrales te bouwen om de nodige flexibiliteit/extra capaciteit te bouwen) en een 7.5 GW grijs te bouwen (tegen de 15 GW grijs op dit ogenblik).  Het is moeilijk om te bepalen wat deze investeringen gaan kosten want dit hangt af van de productiemix die men gaat kiezen maar het gaat hier zeker over enkele tientallen miljarden euro over de komende twintig jaar.  We zullen moeten leren accepteren dat onze onrendabele top veel duurder zal worden dan nu al het geval is.